۱. روش‌های اصلی بازی:

• بازی انفرادی: بازیکن دو سر طناب را در دستانش می‌گیرد، آن را دور بدن خود می‌چرخاند و هنگامی که طناب به پاهایش نزدیک می‌شود، از روی آن می‌پرد. در مدل پیشرفته‌تر مانند پرش ضربدری، بازیکن دست‌هایش را به صورت متناوب در جلو و عقب ضربدر می‌کند.
• بازی گروهی (متداول): دو بازیکن (چرخاننده) روبروی هم می‌ایستند و دو سر یک طناب بلند را گرفته و آن را به صورت دایره‌ای می‌چرخانند. بازیکن یا بازیکنان دیگر به نوبت از روی طناب در حال چرخش می‌پرند.
• دابل داچ (دو طنابه): در این سبک حرفه‌ای، دو طناب بلند به صورت همزمان و در جهت مخالف چرخانده می‌شوند و بازیکن باید از روی هر دو بپرد.
  
  

۲. قوانین و نحوه پریدن:

• در حالت گروهی، بازیکن باید همزمان با حرکت طناب وارد بازی شده و بدون برخورد پا با طناب یا متوقف کردن آن، بپرد.
• اگر پای بازیکن به طناب برخورد کند، “می‌سوزد” و نوبتش را از دست می‌دهد.
• پس از اتمام نوبت، بازیکن از بازی بیرون پریده و نفر بعدی وارد می‌شود.
• بازیکنان باتجربه می‌توانند با حرکات نمایشی مانند پرش روی یک پا، به زمین زدن توپ همزمان با پرش، یا پرش با ارتفاع زیاد (به طوری که طناب دوبار از زیر پایشان رد شود) بازی را چالش‌برانگیزتر کنند.
  
  

۳. اشعار و حرکات نمایشی:

بخش بزرگی از جذابیت طناب‌بازی، خواندن اشعار هماهنگ با ریتم پرش است. این شعرها اغلب حرکاتی را که بازیکن باید انجام دهد، مشخص می‌کنند، مانند:

• «شمع، گل، پروانه…» (که هر کلمه می‌تواند نمایانگر یک حرکت خاص باشد).
• «یک، دو، به کفش‌ام دست بزن / سه، چهار، به زمین دست بزن…».